فوق روان کننده و کاهنده قوی آب بتن به منظور افزایش مقاومت، دوام، كارایی و كاهش قیمت تمام شده بتن مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مواد از اجزاء آلی مشخص یا تركیبی از اجزاء آلی و غیر آلی تشکیل شده اند كه به منظور كاهش آب بتن مورد نیاز یک مخلوط برای یک اسلامپ مشخص بکار می‌روند.
این افزودنی‌های بتن در مقادیر مصرف متعارف، مقدار آب اختلاط بتن را 12 تا 30 درصد کاهش می‌دهند و نسبت به روان کننده‌ها تاثیرات جانبی کمتری دارند ولی برخی از آنها در مقادیر مصرف بیش از اندازه موجب کندگیری یا هوازایی در بتن می‌شوند. از خصوصیات فوق روان کننده‌های بتن می‌توان گفت که عموماً فوق روان کننده‌ها در مقادیر مصرف خیلی کم، روانی کمتری نسبت به روان کننده‌ها (در مقدار یکسان) ایجاد می‌کنند.
مکانیزم کلی عملکرد فوق روان کننده‌ها، جدایش و پراکندن دانه‌های سیمان از یکدیگر به کمک نیروهای دافعه ناشی از بارهای الکتروستاتیکی است. ذرات سیمان در مراحل آسیاب و در اثر ترکیب با آب دارای بار سطحی الکتروستاتیکی می‌شوند، در این حالت تمایل دارند که به یکدیگر بچسبند. فوق روان کننده‌ها در زمان اختلاط، جذب سطح دانه‌های سیمان می‌شوند و به آنها بار منفی می‌دهند که منجر به ایجاد نیروی دافعه بین ذرات سیمان و پراکندن آنها می‌شوند.
محصول ABAPLAST SRT-2912 افزودنی دارای توانایی افزایش بسیار زیاد کارایی بتن، حفظ کارایی بالا و ماده‌ای با قابلیت کاهندگی بسیار زیاد آب بتن است. مقادیر مشخصی دیرگیری، گزینه بسیار مناسبی برای تولید و حمل بتن در مسافت‌های طولانی، بتن‌ریزی‌های حجیم و دراز مدت و نیز بتنریزی در مناطق آب و هوایی معتدل و گرمسیر است.
پایایی یا دوام بتن ، به توانایی بتن برای مقابله با عوامل جوی ، حملات شیمیایی ، سایش ، فرسایش و هرگونه فرآیند منجر به تخریب اطلاق می‌شود و باید به این نکته توجه داشت که هیچ مصالحی بطور ذاتی بادوام نیست ، در نتیجه عوامل محیطی ، ریز ساختار مصالح و متعاقب آن ، خواص این مصالح با گذشت زمان تغییر می‌کند .
یکی از مواردی که اثر مخرب بر سازه‌های بتنی دارد حمله یون کلر به بتن می‌باشد که این امر عمدتا در مناطق ساحلی و سازه‌های در مجاورت آب دریا رخ می‌دهد، میزان یون ورودی به بتن مستقیماً با میزان شوریِ آب دریا رابطه دارد. همچنین به صورت کلی به میزان آب مورد استفاده نیز بستگی دارد. آزمایش‌ها نشان داده‌اند که از لحاظ ایجاد مشکل و مخرب بودن، سولفات‌ها در رتبه‌ی اول قرار دارند و بیشترین مشکل را ایجاد می‌کنند. همین موضوع باعث شد تا سیمان‌های مقاوم در برابر حملات سولفاتی تولید شوند. بتن‌هایی که نسبت آب به سیمان در آنها به نسبت کمتر است، دارای مقاومت بیشتری در برابر سولفات‌ها می‌باشند. نمک موجود در آب دریا، مقاومت بتن را بین 10 تا 20 درصد کاهش می‌دهد. بیشتر از کاهش مقاومت بتن، خوردگی فولاد تقویت شده در بتن است که دردسر ساز می‌شود. کلریدها عامل اصلی خوردگی در بتن هستند. بتنی که در احتمال خوردگی برای بتنی که معرض هوا قرار دارد، بیشتر از بتنی است که در آب قرار گرفته است.
مطابق ضوابط ویژه اجرای بتن در مناطق ساحلی خلیج فارس و دریای عمان که در مبحث نهم مقررات ملی ساختمان آورده شده است برای کاهش نفوذپذیری بتن، مخلوط بتن تازه باید از تراکم کافی برخوردار باشد و برای تأمین این منظور می‌باید ضمن کاهش نسبت آب به سیمان از افزودنی‌های کاهنده قوی آب استفاده شود.
لذا استفاده از محصولاتی همچون فوق روان کننده بتن و کاهنده قوی آب ABAPLAST SRT-2912 با کاهش نسبت آب به سیمان بتن به طور چشمگیر در برابر این اثر مخرب تا حد قابل توجهی تاثیرگذار است.
