درزگیرها یکی از اجزای کلیدی در طراحی، اجرا و نگهداری سازه‌های بتنی به شمار می‌آیند که به واسطه ویژگی‌های منحصر‌به‌فردشان، نقش مهمی در حفظ دوام و کارایی این سازه‌ها ایفا می‌کنند. این مواد، علاوه بر جلوگیری از نفوذ آب، رطوبت، مواد شیمیایی و دیگر عوامل مخرب، به کنترل حرکات ناشی از تغییرات دما، بارهای خارجی و جمع‌شدگی بتن کمک کرده و مانع از ایجاد ترک‌های سازه‌ای می‌شوند.

این مقاله براساس استاندارد ASTM C881 تهیه شده است. اطلاعات مندرج در این استاندارد، مشخصات سیستم‌های اتصال دهنده (باندینگ) دو جزئی رزین اپوکسی را برای کاربرد در بتن با سیمان پرتلند، که قادر به عمل آوری در شرایط مرطوب و اتصال به سطوح مرطوب هستند، پوشش می‌دهد.

لازم به توضیح است که موضوع این مقاله، سیستم‌های باندینگ بر پایه رزین اپوکسی را که با افزودن مصالحی مانند سیمان، سنگدانه‌های ریز و یا الیاف اصلاح شده، پوشش نمی‌دهد. ممکن است برای برآورده کردن مشخصات قابل اجرا برای این هدف، آزمایش‌های اضافی مورد نیاز باشد.

در سال 1909  در گزارشات آزمایشگاهی چند دانشمندماده لزجی در کنار تجهیزات آزمایشگاهی شناسایی کرده اند که حاوی ترکیبات اپوکساید بوده اما این ماده به عنوان محصول  جانبی واکنش های شیمیایی تحقیقات آنها  به دقت مورد بررسی قرار نگرفته است.در سال 1934 آقای پل شلاک از کشور آلمان اولین سنتز کننده هدفمند یک رزین با خاصیت متفاوت بود که بعد ها با نام یک ترکیب شیمیایی موجود در ساختار پلیمر هایش شناخته شد.شرکت CIBA اولین شرکتی بود که اپوکسی را ثبت اختراع تجاری کرد و سال ها یکی از سه تولید کننده ی اصلی این رزین در جهان بود که بعد ها امتیاز تولیداتش را به شرکت آمریکایی HUNTSMAN  واگذار کرد که تا به امروز با قدرت فعالیتش را در زمینه تولید انواع رزین اپوکسی و افزودنی های آن ادامه داده است.

سنگ مرمرها و سنگ های زینتی محصولات صادراتی دیرینه ­ای هستند و بخش سنتی مهمی را تشکیل داده و سهم قابل توجهی در توسعه اقتصاد را دارند.در دهه ­های اخیر، تشدید رقابت در بازار سنگ مشاهده شده است.  کشورهای اصلی تولید کننده سنگ مرمر و زینتی عبارتند از: چین، هند، ایتالیا، یونان، اسپانیا، ایالات متحده آمریکا و ایران.

خوردگی بیش از حد فلزات یا ساختارهای بتنی از طریق تخریب ساختاری، واکنش های شیمیایی و سایش، عملکرد آنها را بدتر می کند و آنها را برای استفاده نامناسب می کند. خرابی سازه ها و تجهیزات ناشی از خوردگی، علاوه بر مسائل ایمنی، هزینه های زیادی را برای تعمیر یا تعویض ایجاد می کند. طبق داده‌های بین سال‌های 2013 و 2015، هزینه‌های جهانی مربوط به خوردگی، سالانه 2.5 تریلیون دلار آمریکا تخمین زده می‌شود که حدود 3.4 درصد از تولید ناخالص داخلی جهان (GDP) را نشان می‌دهد. راه های مختلفی برای کاهش خوردگی و در نتیجه افزایش عمر مفید سازه ها وجود دارد. رایج ترین روش استفاده از پوشش هایی است که که مانعی در برابر فرآیندهای خورنده در محیط های خشن ایجاد می کنند.

با این حال، این نوع حفاظت در طی فرآیندهای فیزیکی- شیمیایی ممکن است بی اثر شود. به عنوان مثال، پرتوهای فرابنفش و مادون قرمز شروع به تغییر خواص پوشش می کنند و آن را مستعد شکست، ترک یا ریزترک می کنند. هنگامی که یک ترک بر روی پوشش ایجاد می شود، مواد خورنده مانند آب و نمک که در محیط وجود دارند، ممکن است از طریق آسیب های ایجاد شده بر روی پوشش نفوذ کنند تا زمانی که به سطح زیرکار برسند. هنگامی که خوردگی در ماده ایجاد شد، پوشش دیگر قادر به محافظت از ناحیه آسیب دیده نخواهد بود. بنابراین انتخاب نوع پوشش بسیار حائز اهمیت میباشد. برای انتخاب مناسب ترین نوع پوشش محافظ باید ارزیابی دقیقی در خصوص میزان پاسخ گویی آن ماده نسبت به شرایط محیط صورت بگیرد. این ارزیابی و تست تحت اصول و قواعد استانداردهای معتبر انجام میشود.

به دلیل واكنش های قلیایی سنگ دانه ها، حمله سولفات ها، كلریدها و نیترات ها و همچنین وجود گازهایی از جمله اكسیژن، دی اكسید گوگرد و نیز با توجه به رطوبت در مناطق ساحلی تخریب سازهای بتن آرمه سریعتر از مناطق دیگر است. مقاومت فشاری بسیار خوب و تركیب مناسب آن با فولاد، و شكل پذیری آن توسط قالب، از عوامل مؤثر در كاربرد بهینة بتن محسوب می شوند. همچنین دوام و پایایی بتن از مسائلی است كه از توجه بسیاری برخوردار می باشد. پایایی بتن در محیط خورنده و به خصوص محیط های ساحلی و دریایی حائز اهمیت است. بتن های ساخته شده در شرایط آب و هوایی ساحلی، تحت تأثیر عناصر مخربی چون یونهای كلرید، سولفات و نیترات مورد حمله قرار می گیرد، و نیز وجود گازهایی از جمله اكسیژن، دی اكسید گوگرد و همچنین رطوبت و املاح بالا در این مناطق باعث شده است عمر سازه ها گاها كمتر از یکسال باشد.

یکی از بهترین روش­هاي محافظت در برابر خوردگی و یا به تاخیر انداختن آن، استفاده از پوشش­هاي محافظ آلی (رزینی) می­باشد. ماتریس رزینی فاز پیوسته پوشش را تشکیل داده و وظیفه نگهداري اجزاي مختلف پوشش و تامین چسبندگی به سطح زیرین را بر عهده دارد. بر اساس استاندارد NACE 6G197/SSPC-TU 2 بیشترین مقاومت­های شیمیایی در میان بنیان­های مختلف پوشش­های ترموست را می­توان به ترتیب بین گروه­های اپوکسی، وینیل استر و پلی استر شناسایی نمود. رزین­هاي اپوکسی به دلیل دارا بودن خواص عالی همچون خواص مکانیکی مناسب، مقاومت حرارتی مناسب، چسبندگی بسیار خوب به سطوح مختلف، مقاومت شیمیایی خوب، جمع شدگی کم، عدم تولید مواد فرار حین پخت و مقاومت شیمیایی بالا بیشتر مورد استفاده قرار می گیرند. وجه تسمیه این گروه از رزین­ها گروه اکسیران در انتهاي مولکول آن های می باشد. حلقه اکسیران بسیار فعال بوده در اثر واکنش با ترکیبات اسیدي و یا قلیایی و یا ترکیبات حاوي اتم هیدروژن فعال باز شده و فرآیند پلیمریزاسیون رخ می­دهد که پس از پخت دانسیته شبکه­اي شدن بالایی مشاهده می­شود. رایجترین ترکیبات مورد استفاده ترکیبات حاوی نیتروژن می باشد که به نام هاردنر شناخته شده هستند. هاردنرها در انواع آلیفاتیک، آروماتیک، سیکلوآلیفاتیک، پلی آمید و فنالکامین با رزین اپوکسی وارد واکنش شده و هر یک خواص و ویژگی­های منحصر به فردی را در رزین اپوکسی ایجاد می نماید.